ဒီနေ့နေ့လယ် ထမင်းစားကျောင်းတက်ချိန်၌ ဆရာဇော်သင်ရမယ့် သင်္ချာဘာသာ အချိန်ရောက်လာပြန်တယ်။
ထမင်းစားပြီး ထမင်းလုံးစီတတ်ကြတဲ့ ကလေးတွေမို့ သင်္ချာချိန်တစ်ဝက်လောက်မှာ အတန်းသားတွေ မျက်တောင်လေးတွေ စင်းနေကြပြီလေ။
ဆရာဇော် ဘလက်ဘုတ်ပေါ်မှာ ကလေးတွေကို ဂဏန်းသင်္ချာသင်ဖို့ ပန်းသီးပုံတွေဆွဲအပြီး နောက်လှည့်ကြည့်ချိန်မှာ သားငယ်တစ်ယောက် မျက်လုံးကြီးမှိတ်လို့ ...
...
မရဘူးလေ ... ဆရာဇော်ဆိုတာ နာမည်တစ်လုံးပိုင်ရှင်မဟုတ်လား ...
ဆရာဇော် ။ ။ အဟမ်း ... ဟမ်း ... သားငယ် ... ထ စမ်း ...
သားငယ်လန့်နိုးသွားလို့ ဆတ်ခနဲဖြစ်သွားပြီး မျက်လုံးပွင့်သွားတယ်။
အိပ်ချင်မူးတူးနဲ့ စားပွဲပေါ်က စာအုပ်တွေကို သိမ်းပြီး လွယ်အိတ်ထဲထည့်၊ ကျောင်းဆင်းပြီအထင်နဲ့ ထသွားမလို့ လုပ်နေတုန်း ဆရာဇော် နောက်တစ်ခါ ဟန့်ရပြန်တယ်။
ဆရာဇော် ။ ။ သားငယ် ... ဘယ်လဲ ... ကျောင်းမဆင်းသေးဘူး ... မင်းကို စာမေးမလို့ ... မတ်တပ်ရပ်စမ်း ...
သားငယ် ပစ္စုပ္ပန်ကမ္ဘာထဲ ပြန်ရောက်လာပြီး လွယ်အိတ်ကို ပြန်ချကာ မတ်တပ်ရပ်၊ လက်ကလေးပိုက်လို့ ...
ဆရာဇော် ။ ။ ကဲ သားငယ် ... မင်း အိပ်ငိုက်နေလို့ မင်းကို စာမေးမယ် ... ခက်ခက်ခဲခဲမေးရင် ပေါက်ကရတွေ ဖြေနေမှာစိုးလို့ လွယ်လွယ်ကလေးပဲ မေးမှာပါ ...
သားငယ် ။ ။ ဟုတ် ... ဟုတ်ကဲ့ပါ ဆရာကြီး ...
ဆရာဇော် ။ ။ ငါးပြီးရင် ဘယ်လောက်လဲ ?
သားငယ် ။ ။ ခြောက်ပါ ဆရာကြီး ...
ဆရာဇော် ။ ။ ရှစ်ပြီးရင်ကော ?
သားငယ် ။ ။ ကိုးပါ ဆရာကြီး ...
ဆရာဇော် ။ ။ အေး ... တော်တယ် ... ဘယ်သူနဲ့တူလို့ ...
သားငယ် ။ ။ ဖေဖေနဲ့တူလို့ ... အဲ ... အဖေ သင်ပေးထားလို့ပါ ဆရာကြီး ...
ဆရာဇော် ။ ။ အေး အေး ... ကောင်းတယ် ... ကောင်းတယ် ... အဖေ့ခြေရာနင်းမယ့် သားနဲ့ တူတယ် ... ဒီတစ်ခါတော့ ... းသုံးခုဖြေကွာ ... တစ်ဆယ်ပြီးရင် နောက်က ဆက်တိုက်လာမယ့် ဂဏန်းတွေက ဘာတွေလဲ ?
သားငယ် ။ ။ ဂျက်၊ ကွင်း၊ ကင်း ပါ ဆရာကြီး ...