ဒီတစ်ခါတော့ ကိုဝဝက ဝဏ္ဏ၊ နိုင်ကြီးတို့နဲ့ အတူတူ အလုပ်ကိစ္စတစ်ခုအတွက် ခရီးထွက်လာရတယ်။

မြို့တစ်မြို့ရောက်တော့ City View နဲ့ Sunset ကြည့်ဖို့ဆိုပြီး အထပ်မြင့်မြင့် ဟိုတယ်တစ်ခုမှာ တည်းလိုက်တယ်။

View ကောင်းကောင်းကြည့်ဖို့ ဟော်တယ်ရဲ့ အပေါ်ဆုံးထပ်ကို ယူလိုက်တယ်။

ကံဆိုးချင်တော့ ဓာတ်လှေကားပျက်နေတာနဲ့ပဲ အထပ်သုံးဆယ်ကို တက်ရတော့မယ်။ အထုပ်တွေလည်း များများစားစားမပါတာနဲ့ပဲ လှေကားကနေ တက်မယ်ဆိုပြီး ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြတယ်။

ဒီအတိုင်းတက်ရမှာ ပျင်းစရာကောင်းနေတာနဲ့ပဲ အသံကောင်းတဲ့နိုင်ကြီးက ဆယ်ထပ်တိတိ သီချင်းဆိုပြ၊ ရုပ်တည်တည်နဲ့ပြောတတ်တဲ့ ဝဏ္ဏက ဟာသတွေကို ဆယ်ထပ်တိတိ ပြောပြ၊ ကိုဝဝကတော့ ဝမ်းနည်းဖွယ်ရာ ဇာတ်လမ်းလေးတွေကို ဆယ်ထပ်တိတိ ပြောပြဖို့ သဘောတူကြပြီး လှေကားကနေ တက်လာခဲ့တယ်။

နိုင်ကြီးကတော့ အာကြီးသီချင်းတို့၊ စမ်းစမ်းလှိုင်လှိုင်သီချင်းတို့၊ လေးဖြူတို့ ဆိုပြီး တက်လာလိုက်တာ ကျန်တဲ့နှစ်ယောက်က ဟာမိုနီလိုက်ရင်းနဲ့ မမောမပန်းပေါ့။

ဆယ်ထပ်ပြီးတော့ ဝဏ္ဏရဲ့အလှည့်၊ သူစင်္ကာပူမှာ ကြုံခဲ့ရတဲ့ အဖြစ်အပျက်တွေကို ပြောပြ၊ ကျောင်းတက်တုန်းက အဖြစ်တွေကို ပြန်နွှေး၊ ရယ်ရယ်မောမောနဲ့ နောက်ထပ်ဆယ်ထပ်ကို ဘယ်လိုရောက်လို့ ရောက်သွားမှန်း မသိဘူး။

ကဲ ... ကိုဝဝ အလှည့် ...

ဝမ်းနည်းစရာ ကြေကွဲဖွယ်ရာ ဇာတ်လမ်းတွေကို ပြောရတာ တော်တော်လက်ပေါက်ကပ်တယ် ...

ရှင်မွှေးလွန်းနဲ့ မင်းနန္ဒာတို့၊ ကိန္နရီ ကိန္နရာတို့၊ တိုက်တန်းနစ်တို့ကို အတိုချုံးပြောပြတယ် ... အူလှိုက်သဲလှိုက် လွမ်းတသသ မျက်ရည်တဖြိုက်ဖြိုက်ကျအောင် ပြောပြတယ် ...

မရဘူး ...

ဟိုနှစ်ကောင်က တခိခိနဲ့ ...

ဘာပဲပြောပြော ...

နှစ်ဆယ့်ကိုးထပ်ကို ရောက်လာတယ် ...

ကိုဝဝ ရုတ်တရက် ရပ်လိုက်တယ် ... ပြီးတော့ ဝမ်းနည်းစရာအကောင်းဆုံး ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်ကို ပြောပြလိုက်တယ် ...

“ဟရောင်တွေ ... အခန်းသော့က ရီဆက်ရှင်မှာ ကျန်ခဲ့တယ်ကွ”

ဟိုနှစ်ကောင် ဒူးတွေတုန်နေပြီး မျက်ရည်တွေဝဲကုန်ရော ...