ဆရာဇော် ဒီနေ့မနက် စောစောစီးစီး လမ်းထိပ်အလှူက ဒံပေါက်ငါးပွဲလောက်စားပြီး မအီမသာနဲ့ ...

အတန်းကလည်း သင်ရဦးမည်။

အေခန်းက ဆရာမလေးကလည်း ဒီနေ့ စာစစ်သွားတယ်ဆိုလား၊ သင်တန်းသွားတယ်ဆိုလား ...

ဒါ့ကြောင့် ဆရာဇော်တစ်ယောက် နှလုံးဟာပြီး ဗိုက်ပြည့်နေတာ ...

စာသင်ခန်းထဲရောက်တာကြာနေပေမယ့် အတန်းဒန့်စ် မခေါ်ရသေး။

သားငယ်တစ်ယောက် ဒီနေ့ မတွေ့ပါလား ... ဗိုက်ကလည်း အင့်နေတာမို့ အခန်းဝနဲ့ စာသင်ခုံတန်းတွေရှေ့မှာ နည်းနည်းလမ်းလျှောက်နေလိုက်တယ်။

ခဏနေမှ သားငယ်က အခန်းပေါက်က ကမန်းကတမ်းဝင်လာတယ် ... ဆရာဇော်က သားငယ်ရှေ့မှာရပ်လိုက်ပြီး ...

ဆရာဇော် ။ ။ သားငယ် ... ဘာဖြစ်လို့ နောက်ကျနေတာလဲ ...

သားငယ် ။ ။ ဟိုလေ ... ဆရာကြီး ... အိမ်ခေါင်းရင်းက အန်တီကြီးတစ်ယောက် ဒံပေါက်တွေစားပြီး မူးလဲလို့ အဖေတို့ ဆေးခန်းလိုက်ပို့နေတာ ... အဲ့ဒါနဲ့ ကျွန်တော့်ကို လိုက်ပို့တာ နည်းနည်း နောက်ကျသွားတာပါဆရာကြီး ...

ဆရာဇော်က သူ့စောင်းပြောသလိုလိုမို့ နည်းနည်းတော့ ကသိကအောင့်ဖြစ်သွားတယ်။

ဆရာဇော် ။ ။ အေး အေး ... ပြီးရော ... သွား ... ဝင် ဝင် ... ငါ အခုပဲ အတန်းဒန့်စ် ခေါ်တော့မလို့ ...

သားငယ်က ဆရာဇော့်ရှေ့က ခေါင်းငုံ့လျှောက်ပြီး အတန်းထဲဝင်တော့ လွယ်ထားတဲ့ ကျောပိုးအိတ်နဲ့ ဆရာဇော့်ဗိုက်နဲ့ ပွတ်မိသွားသေး ... (ဗိုက်ကပြည့်နေပါတယ်ဆိုမှ)

ဆရာဇော် အတန်းဒန့်စ်ခေါ်ပြီး ဂဏန်းသင်္ချာအကြောင်း သင်တယ်။

ဂဏန်းသင်္ချာဟာ လက်တွေ့ဘဝမှာလည်း အရေးပါတာမို့ ကျောင်းသားတွေကို ဉာဏ်စမ်းသဘောမျိုး မေးခွန်းလေးတွေ ထုတ်နေတယ်။

သားငယ်ကို ကြည့်လိုက်တော့ သားငယ် ဂဏာမငြိမ်။

ဆရာဇော် ။ ။ သားငယ် ... ဘာဖြစ်နေတာလဲ ...

သားငယ် ။ ။ (ဆတ်ခနဲမော့ကြည့်ပြီး) ဟို ... သင်္ချာစာအုပ် ကျန်ခဲ့လို့ပါ ဆရာကြီး ... ည ... ညက သင်္ချာတွက်ပြီး အိမ်မှာ မေ့ကျန်ခဲ့တာ ...

ဆရာဇော် ။ ။ (အခံဓာတ်လေးနဲ့) အင်း ... ဖြစ်ရမယ် မောင်သားငယ်တို့ ... ကောင်းပြီလေ ... မင်းကို ဒဏ်ပေးတဲ့အနေနဲ့ ငါမေးတာတွေ ဖြေစမ်းကွာ ... ကဲ ... မတ်တပ်ရပ် ...

သားငယ် ။ ။ (ခေါင်းကုတ်လျက် မတ်တပ်ထရပ်ကာ) ဟုတ် ... ဟုတ်ကဲ့ပါ ဆရာကြီး ...

ဆရာဇော် ။ ။ လွယ်လွယ်ပဲ မေးပါမယ်ကွာ ... အပေါင်း အနှုတ်တွေ ရလား ... (သားငယ်က ခေါင်းငြိမ့်ပြတယ်) ဒါဆို ... ဆရာကြီးက မင်းကို ငါးရာပေးမယ် ... အိမ်ပြန်ရောက်လို့ မင်းအမေဆီက လေးရာတောင်းရင် မင်းဆီမှာ ဘယ်လောက်ရှိမလဲ ...

သားငယ် ။ ။ (လက်ချောင်းတွေဖြန့်၊ လက်ချိုးရေပြီး ချက်ချင်းပဲ) ငါးရာပါဆရာကြီး ...

ဆရာဇော် ။ ။ ဟေ! ... မင်း အပေါင်းအနှုတ်မရဘူးလားကွာ ... ပြန်မေးမယ်ကွာ ... ဆရာကြီးက မင်းကို ငါးရာပေးတယ် ... မင်းအမေက လေးရာပေးရင် ...

သားငယ် ။ ။ (မဆိုင်းမဆွ ပြန်ဖြေလိုက်တယ်) ငါးရာပဲ ဆရာကြီး ...

ဆရာဇော် ။ ။ (စိတ်ပျက်ကာ) မဟုတ်ဘူးလေကွာ ... ဒါဆို မင်း သင်္ချာအကြောင်း မသိသေးဘူး ...

သားငယ် ။ ။ မဟုတ်ဘူးဆရာကြီး ... ဆရာကြီးက ကျွန်တော့်အမေအကြောင်းကို မသိတာ ... ဘယ်အချိန်တောင်းတောင်း အမေက တစ်ကျပ်မှကို မပေးတာ ...

ဆရာဇော် ။ ။ အမ် ... (ခေါင်းရမ်းလျက်) ထားပါတော့ ... ထားပါတော့ ... ငါကိုက မေးခွန်းမှားတာပါကွာ ... ဒီလိုလုပ် မင်းမိဘတွေ မပါတဲ့ မေးခွန်းပဲ မေးမယ်ကွာ ... ဆရာကြီးအိမ်ကို လာတော့ ဆရာကြီးအိမ်မှာ ကြောင်လေးတွေ မွေးထားတာ တွေ့ခဲ့တယ် မဟုတ်လား ...

သားငယ် ။ ။ (ခေါင်းငြိမ့်လျက်) ဟုတ်ကဲ့ပါ ဆရာကြီး ... ကျွန်တော် တွေ့ပါတယ် ... ဆရာကြီးအိမ်မှာ ကြောင်တွေကို ထိမ်းမယ့်သူမရှိဘဲ ဘာလို့ အများကြီး မွေးထားလဲလို့ အဖေ့ကို မေးကြည့်တော့ အဖေက လူပျိုကြီး အပျိုကြီးတွေ ဆိုတာ အဖော်ရအောင် အဲ့လိုပဲ ကြောင်တွေ၊ ခွေးတွေ မွေးတယ်လို့ ပြောပြပါတယ် ဆရာကြီး ...

ဆရာဇော် ကလိလိ ဖြစ်သွားရှာတယ်။ မိကျောင်းသားကရှည်တာနဲ့ပဲ တစ်တန်းလုံး ပြုံးစိစိနဲ့။ ကော်ရစ်ဒါက ဖြတ်သွားတဲ့ ဆရာမနှစ်ယောက်တောင် ပြုံးပြုံး ပြုံးပြုံးနဲ့ ကြည့်သွားသေးတယ်။ မဖြစ်ဘူး စကားစ ဖြတ်ရတော့မယ် ...

ဆရာဇော် ။ ။ အေး ... တော်ပြီ တော်ပြီ ... စာမေးတော့မယ် ... ဒီတစ်ခါတော့ မှန်အောင်ဖြေတော့ ... ဆရာကြီးမွေးထားတာ ကြောင်ဆယ်ကောင်ရှိတယ် ... ကြောင်လေးကောင်ကို မင်းကိုပေးမယ်ကွာ ... ဆရာကြီးဆီမှာ ဘယ်နှစ်ကောင်ကျန်ပြီး မင်းဆီမှာ ဘယ်နှစ်ကောင်ရမလဲ ...

သားငယ် ။ ။ (ချက်ချင်းပဲ ဖြေလိုက်တယ်) ဆရာကြီးဆီမှာ ခြောက်ကောင်ကျန်ပြီး ကျွန်တော့်ဆီမှာတော့ ငါးကောင်ဖြစ်သွားပါမယ် ...

ဆရာဇော် ။ ။ အာ .. ဒီကောင် ... ဆရာကြီးဆီမှာ ခြောက်ကောင်ကျန်တာတော့ မှန်ပါတယ် ... မင်းဆီမှာက ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး ...

သားငယ် ။ ။ ကျွန်တော့်အိမ်မှာ ရွှေဝါရှိနေလို့ပါ ဆရာကြီး ...