ကိုဝဝတို့ မိသားစု ထမင်းဝိုင်းဖွဲ့စားနေကြတယ် ...

သားငယ်က ကိုဝဝကို မေးတယ်။

“ဖေဖေ ... ယင်ကောင်တို့ အိမ်မြောင်တို့ဆိုတာ စားစရာလား”

ကိုဝဝက

“အို ... သားကလည်း ... ယင်ကောင်ဆိုတာ ရွံစရာကွဲ့ ... သူတို့ဟာ မကောင်းတဲ့အညစ်အကြေးတွေပေါ်မှာနားတယ် ... လူတွေရဲ့စားစရာတွေပေါ်မှာနားတယ် ... အဲ့ဒီအကောင်တွေကြောင့် လူတွေ ရောဂါရကြတယ် ... ဒါပေမယ့် သားရယ် ရွံစရာကောင်းတာတွေကို ထမင်းစားနေတုန်း မပြောရဘူးကွယ့် ... ထမင်းစားပြီးတော့မှပဲ ပြော ...”

ထမင်းစားပြီးတော့ ကိုဝဝက အိမ်ရှေ့မှာ ရေနွေးကြမ်းသောက်နေတယ်။ သားငယ်က အရုပ်တစ်ရုပ်ယူပြီး အိမ်ရှေ့မှာ လာဆော့တော့ ကိုဝဝက ဖတ်နေတဲ့ သတင်းစာကိုချပြီး

“သား ... စောစောက ဖေဖေ့ကို ထမင်းဝိုင်းမှာ မေးတာ ပြန်မေးပါဦး”

သားငယ်က လှည့်ကြည့်ပြီး

“ဘာမှမဟုတ်တော့ပါဘူး ဖေဖေ ...”

ပြောပြီး ပြန်ဆော့နေတယ်။ ကိုဝဝက သားငယ်ကို ဗဟုသုတအလို့ငှာ ပြောပြချင်တာကြောင့် ထပ်မေးတယ်။

“သား ... သားသားသိချင်တာ မေးလို့ရပြီလေ ... ပြောတော့”

သားငယ်က မျက်လုံးတစ်ချက်တွန့်ပြီး

“ကိစ္စမရှိတော့ပါဘူး ဖေဖေ ... ထမင်းစားနေတုန်းကတော့ ဖေဖေ့ထမင်းပေါ်ကို လာနားတဲ့ယင်ကောင်ကို လာဖမ်းတဲ့အိမ်မြှောင်က ဖေဖေ့ဟင်းချိုပန်းကန်ထဲကို ပြုတ်ကျသွားတယ်လို့ ပြောမလို့ပါ ... အခုတော့ စားပြီးပြီဆိုတော့ ...”

ကိုဝဝ နောက်ဖေးက ရေစင်ကို ပြေးလေတော့သတည်း။